Jestem certyfikowaną trenerką NVC w drodze.
W Porozumieniu bez Przemocy zakochałam się od pierwszego wejrzenia, ze wzajemnością. Pomagam ludziom być w kontakcie z sobą i innymi. Towarzyszę im w drodze. Pracuję z parami, rodzinami, nauczycielami, liderami organizacji biznesowych, administracyjnych i społecznych. W swojej pracy korzystam z narzędzi, które sama wypróbowałam i o których sensie jestem głęboko przekonana. Czerpię inspirację z wielu źródeł. Korzystam z podejścia Jespera Juula (Family Lab), IFS (Internal Family Systems-Systemu Wewnętrznej Rodziny), praktyki uważności, focusingu i pracy Brene Brown.
Wspólnie z bliskimi mi ludźmi stworzyłam:
Chcesz mieć rację czy relację?
W 2010 Zo, moja starsza córka, miała 2 lata, a ja ponad 30. Od 10 lat pracowałam w szkole. Z pasji i powołania. NVC spotkałam w lipcu, w pięknej scenerii pojezierza drawskiego, we wspólnocie ludzi, którzy tak jak ja marzyli o głębokiej, autentycznej relacji ze swoim dzieckiem. I tak to się zaczęło. Od Zo. A właściwie zaczęło się dużo, dużo wcześniej.
Z każdym kolejnym warsztatem, w którym uczestniczyłam; każdą kolejną przeczytaną książką nabierałam głębokiego przekonania, że moja porozumieniowa droga zaczęła się gdy byłam dzieckiem, gdzieś w drugiej połowie lat 80 (tamtego wieku). Mój wewnętrzny świat, moje pragnienie bycia w prawdziwych relacjach, zawdzięczam babci Zuzannie (Zo ma po niej drugie imię, a Zu, młodsza córka – pierwsze).
Moja babcia nie oceniała. Przyjmowała ludzi takimi, jakimi byli. Głośno się śmiała i nie wstydziła się łez.
Dlaczego należę do fanklubu Moniki?
ponieważ Monika mi zaufała – nie widząc mnie nigdy wcześniej, zatrudniła mnie,
ponieważ jak zobaczyłyśmy się po raz pierwszy, powiedziała „Jestem w gorącej wodzie kąpana i już chcę rezerwować…”. Ja też jestem w takiej wodzie kąpana i to była dla mnie taka bratnia dusza,
ponieważ widziałam jej łzy,
ponieważ wielokrotnie słyszałam, jak mówi o innych ludziach, o swoich dzieciach. I to nie na warsztatach,
ponieważ mogę z nią porozmawiać o ważnych sprawach również wtedy, gdy mam 3 minuty, a ona prasuje. Nie ma potrzeby szukać godzinnych terminów
(z trzech, które ustaliłyśmy, odwołałyśmy trzy ale i tak się przygotowałyśmy, do czego miałyśmy się przygotować),
ponieważ ma rękę do ludzi – widziałam jej współpracowników, koleżanki, nianie. To są osoby, którym osobiście zaufałabym, a właściwie zaufałam natychmiast,
ponieważ robi najświetniejszą herbatę z imbirem, jaką piłam,
ponieważ ma fioła na punkcie niepoważnych spodni i jeszcze bardziej niepoważnych gadżetów w żyrafie wzory,
ponieważ jest gotowa na zmianę, na dbałość o środowisko, na transformacje swoich złości i smutków,
ponieważ potrafi powiedzieć „spieprzyłam, jak tu teraz to naprawić” czyli she enjoys fucking up,
ponieważ smakowało mi w knajpie w Katowicach, do której mnie zaciągnęła,
ponieważ czuję się bezpiecznie, jak kieruje samochodem,
ponieważ podoba mi się jej mąż i co ważniejsze, moje dzieci go uwielbiają,
ponieważ informacje, prośby, zachwyty i niezadowolenia, które od niej dostaję, są takie obłędnie jasne,
ponieważ pięknie mówiła o miłości.
Lubię pracować z Moniką, bo lubię jej profesjonalizm. Podczas warsztatów łączy uważne podążanie za grupą z jednoczesnym trzymaniem się struktury – to bardzo porządkuje i ułatwia pracę warsztatową. Monika żyje Porozumieniem bez Przemocy, o którym opowiada – w Jej praktyce Porozumienie staje się prawdziwe i autentyczne, nie przelukrowane, nie przesłodzone, nie wymuszone. Monika jest chodzącym dowodem na to, że NVC jest dla wszystkich ludzi, każdy znajdzie w nim miejsce dla siebie.
Lubię jej otwartość, bezpośredniość i autentyczność – takie cechy, które bardzo wspierają budowanie relacji podczas obozów z rodzinami.
Lubię poczucie bezpieczeństwa, które znajduję w tej relacji – zawodowo, czy prywatnie.
W jakiś cudownie niepojęty sposób umie włączać do prowadzonych przez siebie warsztatów swoje własne emocje i przeżycia tak, aby wzbogacały to, o czym mówi, nie przytłaczając uczestników.
Idę za nią w ciemno, bo mam zaufanie do tego, co i jak robi.
Monikę poznałam na rocznym treningu NVC, w którym razem brałyśmy udział i od razu poczułam, że jest między nami jakieś porozumienie i podobne spojrzenie na potrzeby rodziców i dzieci. Z przyjemnością wielokrotnie współpracowałam z nią od tego czasu. Widzę jak się ciągle rozwija i dzieli swoją wiedzą z rodzicami. W czasie wakacji 2013 razem prowadziłyśmy warsztaty dla rodziców. Było to naprawdę doświadczenie wzbogacające moje życie. Mimo tego, że taka forma pracy jest dużym wyzwaniem i pracowałyśmy w ten sposób po raz pierwszy, udało nam się budować wzajemne zaufanie. Mogłam naprawdę na niej polegać. Widziałam też wielokrotnie jak Monika swoją postawą w kontaktach z dziećmi i ich rodzicami pokazywała, że naprawdę stara się żyć według filozofii jaką propaguje.
Z Moniką współpracujemy na różnych płaszczyznach od ponad 5 lat. Na łamach naszego portalu publikujemy jej kilkanaście artykułów dotyczących Porozumienia bez Przemocy w kontekście rodzicielskim Zapraszaliśmy ją także jako eksperta do prowadzenia warsztatów poświęconych NVC, a także jako gościa spotkań poświęconych temu tematowi. Wspieramy jej fantastyczną aktywność w sferze blogosfery i poza nią (m.in. poprzez udostępnianie informacji o prowadzonych przez nią warsztatach dla rodziców). Monika jest jedną z pierwszych osób, które aktywnie zajęły się propagowaniem idei Porozumienie bez Przemocy wśród polskich rodziców. Jej oddanie temu tematowi jest autentyczne, na szczęście dla nas i wielu innych osób, które inspiruje pisząc, mówiąc i wychowując swoje córki!
Monika nie słodzi. W jej wykonaniu Porozumienie bez Przemocy, rodzicielstwo bliskości czy uważność brzmią prawdziwie. Nie są odrealnione ani dziwne dla tych, którzy po raz pierwszy słyszą komunikaty w tym duchu.
